Οι εσωκομματικές εκλογές στο ΚΙΝΑΛ

 Βασίλης Τακτικός, δημοσιογράφος, συγγραφέας, συντονιστής του Πανελλήνιου Παρατηρητηρίου Κοινωνικής Οικονομίας: Για τους επικριτές του Γιώργου Παπανδρέου, η ιδεολογική συνέπεια του στη διεθνή σοσιαλδημοκρατία και τις αξίες της, δεν λέει τίποτε, η σχέση του με τα μαζικά κινήματα και τις οργανώσεις της κοινωνίας πολιτών που έχουν συνταχθεί με την υποψηφιότητά του και συνιστούν ένα κίνημα κινημάτων, δεν λέει τίποτε. Οι μεταρρυθμίσεις για ένα κράτος δικαίου και η μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, με την κοινωνικοποίηση της οικονομίας υπέρ των αδυνάτων είναι “άλλη Ήπειρος” και δε λέει τίποτε, προφανώς γιατί αυτή η οπτική αγνοεί τα συμφέροντα της εγχώριας, της οικονομικής ολιγαρχίας που εκείνοι εξυπηρετούν

Γιώργος Παπανδρέου: «Τον Πρόεδρο του Κινήματος Αλλαγής θα τον εκλέξουμε όλοι εμείς. Δεν θα επιτρέψουμε να τον εκλέξουν παράγοντες άλλων κομμάτων. Δεν θα επιτρέψουμε να τον εκλέξουν συμφέροντα και κατεστημένα, που χωρίς ντροπή θέλουν να ελέγχουν τις ζωές μας, για να ικανοποιούν τα δικά τους συμφέροντα». «Δεν θα επιτρέψουμε να επιβάλουν ένα μικρό και ελεγχόμενο κόμμα, συμπλήρωμα και δεκανίκι άλλων».

Οι εσωκομματικές εκλογές στο ΚΙΝΑΛ όπως εξελίσσονται θυμίζουν σε πολλά, τηρουμένων των αναλογιών, τις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ το 2007 με πρωταγωνιστές τότε τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τον Γιώργο Παπανδρέου.

Τώρα το Βενιζελικό μέτωπο που ποτέ δεν έπαψε να υφίσταται, εκφράζεται όπως αβίαστα προκύπτει από τον Λοβέρδο και τον Ανδρουλάκη.

Και τότε, όπως και τώρα, είχαμε το ίδιο σκηνικό των δημοσκοπήσεων, κατευθυνόμενες μετρήσεις από τα εκδοτικά συγκροτήματα τα οποία εμφάνιζαν το Βενιζέλο ότι είχε κερδίσει αμέσως μετά την δήλωση του στο Ζάππειο «παρών» με ποσοστά 70 και 80%, ενώ γνωρίζουμε ότι στο τέλος νικητής ήταν ο Παπανδρέου από τον πρώτο γύρο.

Και τότε όπως και τώρα οι εξωθεσμικοί παράγοντες είχαν αποφασίσει να στηρίξουν τον εκλεκτό της μιντιοκρατίας και της οικονομικής ολιγαρχίας, ερήμην της ευρύτερης κοινωνικής βάσης του ΠΑΣΟΚ. Το επιχείρησαν, αλλά αντίθετα με τις προβλέψεις τους απέτυχαν παταγωδώς.

Και τότε, όπως και τώρα, υπήρχε το ίδιο τρικ των δημοσκοπήσεων, οι δημοσκόποι προέβαλαν αυτό που ήθελαν οι εντολοδόχοι τους, με ερωτήσεις στον γενικό πληθυσμό, με εξωπραγματικά σενάρια εξήγαγαν συμπεράσματα ετεροπροσδιορισμένα από την κοινωνική βάση που ψηφίζει στις εσωκοματικές εκλογές, έχοντας πάντα ως στρατηγική την αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Την πανουργία ότι η βάση θα παρασυρθεί και θα ακολουθήσει το ρεύμα.

Παρόλο που είναι κοινό μυστικό ότι, αυτός που «πληρώνει» τους δημοσκόπους ως ενδιάμεσος είναι η μιντιοκρατία και στη συνέχεια πληρώνει η οικονομική ολιγαρχία για να εξυπηρετούνται τα οικονομικά της συμφέροντα, εντούτοις πολλοί που δεν έχουν την πλήρη εικόνα του παρασκηνίου θα πέσουν στην παγίδα fake δημοσκοπήσεων και σ΄αυτό ποντάρουν πολλοί δημοσκόποι, οι οποίοι λογοδοτούν μόνο στα αφεντικά τους.

Είναι γνωστό εξάλλου, σε παγκόσμιο επίπεδο ότι οι δημοσκοπήσεις έχουν διπλό ρόλο. Ο ένας ρόλος, ο οποίος είναι και αντικειμενικά αποδεκτός, είναι διαπιστωτικός και ουδέτερος και στηρίζεται στην έρευνα και ο άλλος είναι πλάγιος υποδεικτικός που χρησιμοποιεί προσχηματικά την έρευνα για εφαρμοσμένη διαφώτιση, δηλαδή προπαγάνδα υπέρ του εντολοδόχου της έρευνας.

Για να παρουσιαστεί αληθοφανής η έρευνα που γίνεται από πολλές εταιρείες στις εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ, παρουσιάζουν τρία σενάρια. Στο πρώτο σενάριο το ερώτημα είναι τι προτίθεται να ψηφίσει ο γενικός ο γενικός πληθυσμός, στον οποίο αντικειμενικά το μεγάλο κομμάτι ανήκει στη Νέα Δημοκρατία και σε αυτό το κομμάτι είναι που προηγείται ο Λοβέρδος αφού φανερά ταυτίζεται με τη στρατηγική της.

Στο δεύτερο σενάριο, στο οποίο συμμετέχουν όλοι εκείνοι που ενδεχομένως ενδιαφέρονται για τις εκλογές στο ΚΙΝΑΛ, όχι για να ψηφίσουν, αλλά ποιον θα ήθελαν κυρίως για αντίπαλο στο κόμμα τους παρουσιάζουν πρώτο τον Ανδρουλάκη.

Και μόνο στη τρίτη εκδοχή, στην οποία εξετάζεται η πρόθεση της κοινωνικής βάσης του ΚΙΝΑΛ ανεβαίνουν και τα ποσοστά του Γιώργου Παπανδρέου. Αλλά αυτό περνάει στα ψιλά απαρατήρητο, αφού παίρνουν τα αποτελέσματα της πρώτης εκδοχής διάφοροι μεγαλόσχημοι δημοσιογράφοι και “καθηγητές” παρουσιάζοντας πηχυαίους τίτλους πρώτους στη σειρά Λοβέρδο, Ανδρουλάκη, με δεδομένη την επικράτηση τους, βγάζοντας από το κάδρο διεκδίκησης του δεύτερου γύρου τον πρώην Πρωθυπουργό.

Το τρικ εδώ είναι μια απλή σύλληψη. Παρουσιάζουν μια ασήμαντη υποθετική μέτρηση στο γενικό πληθυσμό ως υπέρτερη εκείνης που είναι κοντά στην πραγματικότητα και αφορά αυτούς που πάνε να ψηφίσουν για την εκλογή της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ. Έτσι, πολλοί δημοσκόποι αφού ρίξουν το μελάνι της σουπιάς φυλάνε και τα νώτα τους, βάζουν ένα στατιστικό λάθος 5% πάνω 5% κάτω που στο τέλος σημαίνει 10% απόκλιση και κατά προσέγγιση στο τέλος θα βρεθούν μέσα. Ωστόσο έχουν επηρεάσει προς την κατεύθυνση που θέλουν τα πράγματα.

Διαβάζοντας ενδεικτικά, τη δημοσκόπηση της Merton Analysis στο “Βήμα” για την εκλογή αρχηγού στο ΚΙΝΑΛ. Βλέπει κανείς τα συμπεράσματα που μπορούν να βγουν αλλά και τη χειραγώγηση που μπορεί να γίνει με την επιτηδευμένη προβολή:

Πρώτον, ότι από τους έξι υποψηφίους τρεις μόνον έχουν τύχη. Ο Παπανδρέου, ο Ανδρουλάκης και ο Λοβέρδος.

Δεύτερον, ο Λοβέρδος έχει προβάδισμα αν στις κάλπες του ΚΙΝΑΛ προσέλθουν 3.000.000

Τρίτον, ο Ανδρουλάκης προηγείται εφόσον στην κάλπη της 5ης Δεκεμβρίου πάνε να ψηφίσουν 600.000

Τέταρτον, ο Παπανδρέου θα κερδίσει αν οι εκλέκτορες είναι μέχρι 400.000

Πέμπτον, Αν σκεφθεί κανείς ότι ότι οι εκλέκτορες στις 5 Δεκεμβρίου δεν θα φτάσουν ή θα ξεπεράσουν τις 200, 250, άντε τις 300.000, τότε μόνο η τελευταία μέτρηση έχει πραγματική αξία.

Έκτον, με εξαίρεση το 2004, όταν 1.000.000 ψήφισε τον Γιώργο Παπανδρέου για αρχηγό, ποτέ άλλοτε η συμμετοχή στις εσωκομματικές εκλογές δεν ήταν μεγάλη.

Έβδομον, σε αυτούς που σίγουρα θα πάνε να ψηφίσουν ή δηλώνουν ακόμη αναποφάσιστοι, ο Παπανδρέου έρχεται πρώτος και με διαφορά. Το 2017 στην εκλογή της Φώφης Γεννηματά (με αντιπάλους τον Σταύρο Θεοδωράκη, τον Γιώργο Καμίνη, τον Νίκο Ανδρουλάκη κ.α.) προσήλθαν 211.000.

Πως η ρητορική του ψεύδους συμπληρώνει την πλάνη των δημοσκοπήσεων:

Σύμφωνα με την παραπάνω προσέγγιση δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με την διπλό ρόλο των δημοσκοπήσεων αλλά δισυπόστατο ρόλο της ρητορικής που ασκείται, η οποία βάσει της Αριστοτελικής ορολογίας είναι η τέχνη της πειθούς με δύο όψεις. Μπορεί να είναι η τέχνη της πειθούς για το δίκαιο και την αλήθεια, μπορεί να είναι και η τέχνη του πολιτικού ψεύδους και να παρουσιάζεται ως αλήθεια παραπλανώντας τους πολίτες.

Έτσι, υπάρχουν πολλοί επιφανείς δημοσιογράφοι και καθηγητές, όπως έκαναν και το 2007 που με αφορμή δήθεν τις αρνητικές δημοσκοπήσεις για τον Παπανδρέου, μας εξηγούν γιατί θα χάσει τις εκλογές. Τα επιχειρηματά τους δεν έχουν αλλάξει παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή στη διαχείριση του χρέους από τα μνημόνια που τελικά αποδέχθηκαν και υπέγραψαν όλοι οι μετέπειτα Πρωθυπουργοί. Ωστόσο αυτοί οι έγκριτοι της μιντιοκρατίας μας βάζουν πάλι την ίδια κασέτα. Μας λένε δεν θα ξεχάσουμε, ποιος μας έβαλε στα μνημόνια, δεν θα ξεχάσουμε το Καστελόριζο, το «λεφτά υπάρχουν», ότι είναι αυτός που διέλυσε τη χώρα, διέλυσε το ΠΑΣΟΚ, ότι ο Παπανδρέου έκανε δικό του κόμμα το ΚΙΔΗΣΟ και απέτυχε και άλλα γνωστά σλόγκαν που κυριάρχησαν κατά την λεγόμενη αντιμνημονιακή περίοδο. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις του Νίκου Αλιβιζάτου του Μανώλη Καψή και του Γιάννη Πρετεντέρη.

Ο Νίκος Αλιβιζάτος, καταρχήν, εκδηλώνει την απορία του πώς οι δημοσκοπήσεις φέρνουν πίσω τρίτο τον Παπανδρέου, έναν πρώην Πρωθυπουργό, για να εξηγήσει αμέσως μετά και να δικαιολογήσει ότι κάτι τέτοιο είναι αναμενόμενο αφού ως πολιτικός έχει αποτύχει, ενώ του καταλογίζει ότι δεν ήταν καινοτόμος. ότι υπέκυψε στο βαθύ ΠΑΣΟΚ, το περίφημο «λεφτά υπάρχουν», και την τραγελαφική απόπειρα διεξαγωγής δημοψηφίσματος, τη συνάντηση των Καννών. Γράφοντας για μια «ιδιοτελή υποψηφιότητα», λέει ότι τον ενοχλεί, η άρνηση του Παπανδρέου να παραδεχτεί έστω και ένα λάθος από την πολύχρονη θητεία του. Πολλοί γνωρίζουν όμως είναι ότι αυτό που τον έχει ενοχλήσει στο παρελθόν από τη θητεία Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ είναι ότι, δεν τον όρισε ευρωβουλευτή τότε που η εκλογή ήταν χωρίς τη βάσανο της ψήφου. Ο Νίκος Αλιβιζάτος δεν έχει τίποτε να πει για τις μεταρρυθμίσεις Παπανδρέου, που παρά την τρυκυμία που πέρασε η χώρα εκείνη την περίοδο με την κρίση χρέους κατάφερε να περάσει για την διαφάνεια και καταπολέμηση της διαφοράς, την πράσινη ανάπτυξη και το κράτος δικαίου.

Ο Μανώλης Καψής σε άρθρο του ξεκινάει από την πρωτιά στις δημοσκοπήσεις του Ανδρέα Λοβέρδου. Αυτό που βλέπει ο Μανώλης Καψής με βάση τις δημοσκοπήσεις είναι ένα ντέρμπι ανάμεσα στον Ανδρέα Λοβέρδο και τον Νίκο Ανδρουλάκη. Το πρώτο παράδοξο είναι οι χαμηλές επιδόσεις του πρώην Πρωθυπουργού. Αυτό που ξεχωρίζει τον Ανδρέα Λοβέρδο είναι ο “αντισύριζα” λόγος του. Η κάθετη διαφωνία του με οποιαδήποτε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα. Ποιος είναι ο κατεξοχήν πολιτικός αντίπαλος του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ; Ο πραγματικός αντίπαλος του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Η συρρίκνωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι που θα επιτρέψει άλλωστε στο διάδοχο κόμμα του ΠΑΣΟΚ να ανακάμψει. Σε αυτό το ερώτημα λοιπόν -ποιος είναι ο κατεξοχήν πολιτικός αντίπαλος του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ- αυτός που δίνει μια ρεαλιστική και πειστική απάντηση, είναι ο Ανδρέας Λοβέρδος, και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η πρωτιά αυτή οφείλεται στο ότι η βάση του ΚΙΝΑΛ είναι προσανατολισμένη σε μία συμμαχία με την Νέα Δημοκρατία.

Ο Γιάννης Πρετεντέρης, παλιός γνώριμος από το 2007 και πολέμιος του ΓΑΠ, είχε τελειώσει τον Παπανδρέου από το Ζάπειο του Βενιζέλου, με δημοσκοπήσεις που αποδείχθηκαν τραγέλαφος.

Για να υποβαθμίσει σήμερα την υποψηφιότητα Παπανδρέου, μας λέει ότι προς το παρόν μας έδειξε πως τάραξε τα νερά”, προσθέτοντας πως δεν κατάφερε να ξεκινήσει με το δεξί, το δείχνουν λέει οι δημοσκοπήσεις. Ο Παπανδρέου δεν έχει κάτι νέο να μας πει.

Και οι τρεις παραπάνω αποδίδουν στον Παπανδρέου ότι δεν έχει νέο αφήγημα και δεν είναι πια νέος για να εκφράσει τις νέες εξελισσόμενες συνθήκες. Ενώ αντίθετα, ό Λοβέρδος (που είναι νέος) εκφράζει τη νεότητα των ιδεών και εκφράζει το αφήγημα πως το ΠΑΣΟΚ θα γίνει παρακολούθημα της Ν.Δ. Εδώ απλά γελάμε.

Γι’ αυτούς η ιδεολογική συνέπεια στη διεθνή σοσιαλδημοκρατία και τις αξίες της, δεν λέει τίποτε. Η σχέση με τα μαζικά κινήματα και τις οργανώσεις της κοινωνίας πολιτών που έχουν συνταχθεί με την υποψηφιότητά του και συνιστούν ένα κίνημα κινημάτων δεν λέει τίποτε. Οι μεταρρυθμίσεις για ένα κράτος δικαίου και η μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, με την κοινωνικοποίηση της οικονομίας υπέρ των αδυνάτων είναι “άλλη Ήπειρος” και δε λέει τίποτε, προφανώς γιατί αυτή η οπτική αγνοεί τα συμφέροντα της εγχώριας, της οικονομικής ολιγαρχίας που εκείνοι εξυπηρετούν. Η κοινωνική βάση όμως του ΠΑΣΟΚ, η οποία θα πάει τελικά να ψηφίσει, τουλάχιστον το πλειοψηφικό της κομμάτι, δίνει σημασία σε αυτές τις αξίες.

Αναφορικά με το δεύτερο γύρο το τέχνασμα είναι πιο προκλητικό. Απευθύνοντας το ερώτημα σε ένα μείγμα ψηφοφόρων και από αντίπαλα κόμματα, εμφανίζουν ότι ο Παπανδρέου χάνει τις εκλογές από τον Λοβέρδο και Ανδρουλάκη. Το δικό μας εύλογο ερώτημα είναι, τι μπορούμε να περιμένουμε από τους αντιπάλους: να ψηφίσουν την πιο ισχυρή υποψηφιότητα ή την πιο αδύναμη για το συμφέρον του δικού τους κόμματος; Να ψηφίσουν εκείνον που θα λιγοστέψει την δική τους εκλογική δύναμη; Μάλλον το αντίθετο είναι λογικό να περιμένουμε και αυτό συμβαίνει.

Αυτό που έχουμε ως δεδομένο με την ανακήρυξη της υποψηφιότητας Παπανδρέου και πέρασε στα “ψιλά” είναι ότι ξάφνου τα ποσοστά ΚΙΝΑΛ μεγάλωσαν και πήγαν από το 8% στο 10%, σε μια αύξηση δηλ. 20%, κινητοποιώντας δυνάμεις ψηφοφόρων κυρίως πρώην ΠΑΣΟΚ που βρίσκονται μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ που δείχνουν τη διάθεση να επιστρέψουν.

Αυτή η προοπτική είναι που έχει ταράξει τα επιτελεία των δύο αντίπαλων μεγάλων κομμάτων και δεν μπορεί να κρυφτεί.

Αυτά, λοιπόν, τα δημοσκοπικά ευρήματα φαίνεται ότι διόλου απασχολούν τους περισσότερους αναλυτές. Τα γνωρίζει όμως η κοινωνική βάση τού ΠΑΣΟΚ, εκ των έσω στο βαθμό που συμμετέχει κι αυτό έχει σημασία από τα στοιχεία που αποτυπώνονται στις κινητοποιήσεις των υποψηφίων.

Όπου πηγαίνει ο Παπανδρέου, στην προεκλογική του εκστρατεία και έχουν περάσει και οι αντίπαλοί του για την ηγεσία, συγκεντρώνει τουλάχιστον διπλάσιους υποστηρικτές και ας ξεκίνησε τελευταίος την προεκλογική του καμπάνια.

Έτσι για την κοινωνική βάση του κόμματος που θα πάει να ψηφίσει το μήνυμα είναι σαφές και διατυπώνεται ως εξής..

«Τον Πρόεδρο του Κινήματος Αλλαγής θα τον εκλέξουμε όλοι εμείς. Δεν θα επιτρέψουμε να τον εκλέξουν παράγοντες άλλων κομμάτων. Δεν θα επιτρέψουμε να τον εκλέξουν συμφέροντα και κατεστημένα, που χωρίς ντροπή θέλουν να ελέγχουν τις ζωές μας, για να ικανοποιούν τα δικά τους συμφέροντα». «Δεν θα επιτρέψουμε να επιβάλουν ένα μικρό και ελεγχόμενο κόμμα, συμπλήρωμα και δεκανίκι άλλων».

Αντιλήφθηκαν άραγε ποτέ πόσο ουσιαστική και πρακτική ήταν η πολιτική καινοτομία που έφερε ο Γιώργος Παπανδρέου το 2004 με την εκλογή της ηγεσίας του κόμματος από την κοινωνική του βάση; Αντιλήφθηκαν τη σημασία των δημοψηφισμάτων που τότε απέτρεψαν εις βάρος της δημοκρατίας; Μάλλον όχι. Καιρός είναι να τους το ξαναθυμίσει η κοινωνική βάση